از زمانی که صفحه آرایی دستی جای خود را به صفحه آرایی رایانه‌ای داد، هر کس به کمک نرم‌افزاری که با آن آشنا بود، این کار را انجام می‌داد .
این نرم‌افزارها متفاوت بودند و هر کدام نیز اشکالات خاص خود را داشتند . مثلاً در “فتوشاپ ” حجم فایل بسیار زیاد بود و ویرایش متن امکان‌پذیر نبود . گاهی هم پس از “هنگ‌کردن ” رایانه، دیگر نمی‌شد به فایل دست یافت . در “کورل‌دراو ” نیز تصاویر لینک نمی‌شد و حجم تایپِ زیاد، فایل را سنگین می‌کرد . گاهی هم فایل برای بار دوم قابل دسترسی نبود .
پس از مدتی، نرم‌افزارهای دیگری به بازار آمدند که حرفه‌ای‌ها به آنها مراجعه می‌کردند . این نرم‌افزارها اصولاً برای صفحهآرایی طراحی شده بودند و بر اثر علاقه یا عادتی که طراحان به هر کدام از آنها داشتند، مورد استفاده قرار می‌گرفتند . هر کدام هم قابلیت‌هایی داشت که دیگری فاقد آن بود . در هر حال، نرم‌افزاری که اصولاً در کنار هر کدام از آنها باید به کار گرفته می‌شد، Photoshop بود که همۀ کارهای تصویری با آن انجام می‌گرفت و سپس تصویرها به نرم‌افزار صفحهآرایی منتقل می‌شدند .
از میان این نرم‌افزارها، Pagemaker ـ همان‌طور که از نام آن هم پیداست (صفحه‌ساز ) ـ برای صفحهآرایی مناسب‌تر و کامل‌تر بود . با وجود این، کاربر خیلی از کارها، از قبیل دو رنگ کردن فایل و نوانس دادن به یک شکل، ماسک کردن اطراف یک تصویر، رسامی‌های پیچیده مثل آرم، یا … را می‌باید جداگانه در Photoshop یا نرم‌افزارهای “وکتور ” دیگر انجام می‌داد و سپس به داخل Pagemaker باز می‌گشت . در نسخه‌های تکمیلیِ نرم‌افزار Pagemaker ، اشکالات متداول این نرم‌افزار رفته رفته رفع شد، ولی هیچ کدام از اشکالات اساسی که پیش‌تر از آنها یاد کردیم، رفع نشدند . در نسخة شمارة 7 نرم‌افزار Pagemaker ، زمزمة تکمیل آن و تبدیل نامش در نسخة بعدی به InDesign ، این امید را به طراحان داد که دیگر طراحی‌ها و افکت‌های فتوشاپ و رسامی‌ها و حتی اکثر فیلترهای فتوشاپ، در داخل این نرم‌افزار قابل اجرا خواهند بود و چنین هم شد .
در نرم‌افزار InDesign ، علاوه بر امکانات اصلی، که صفحهآرایی و قوانین مربوط به آن است، امکانات بیشتری تعبیه شده که تعدادی از آنها از این قرارند :
امکان انتقال تصویرها با هر فرمتی به داخل آن، حتی psd لایه‌دار و قابلیت حذف لایه‌ها؛
امکان رسم آرم و شکل‌های پیچیده؛
امکانِ دادنِ نوانس رنگی به خط دور و رنگ داخل یک شکل به طور هم زمان؛
امکان تغییر “Opacity ” (کم رنگ کردن ) تصویرهای فتوشاپی؛
امکان ایجاد کتاب‌های الکترونیکی، که البته در این کتاب موضوع کار ما نیست .
امکان انتقال تمامی تصویرها و فونت‌ها همراه سند ایندیزاین (Package) ، که از مهم‌ترین امکانات برنامه است.
محدودیت‌ها
۱. نرم‌افزار InDesign به سبب داشتن مأموریت‌های متفاوت، منوهای شلوغی دارد؛ اما دانشجو نباید از ورود به آنها هراسی داشته باشد . اولین شیوة برخورد با منوهای شلوغ، دسته‌بندی آنها براساس مفاهیم است . مثلاً وقتی به سراغ مفاهیم صفحهآرایی می‌رویم، باید به منوی Layout مراجعه کنیم . یا برای کار با جدول‌ها باید منوی Table را جست‌وجو کنیم . در این صورت هیچ گاه سردرگم نخواهیم شد . این روش معمولاً در مورد دیگر نرم‌افزارها نیز صادق است .
۲ بسیاری از دستورات داخلی منوها تکراری‌اند و پیچیدگی خاصی ندارند . بنابراین، هنگام کار با نرم‌افزار، فقط باید آنها را به درستی در ذهن دسته‌بندی کنیم و در جای خود به کار گیریم .
هنگام نصب ایندیزاین باید نرم‌افزار “Adobe Acrobat Professional” نیز نصب شود تا قادر به PDF کردن فایل‌های InDesign باشیم . پیشنهاد می‌شود برای انجام کارهای تصویری، نرم‌افزارِ “Abobe Photoshop” را نیز نصب کنید .
صفحه آرایی کتاب سبک زندگی